Prawo do ochrony danych osobowych wywodzi się bezpośrednio z takich dóbr osobistych, jak godność człowieka oraz prawo do prywatności.
Możliwość ograniczenia udostępniania danych osobowych osób fizycznych współpracujących z podmiotami zobowiązanymi do udzielania informacji publicznej podlega kontroli pod kątem ochrony prywatności tych osób.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2012 r., I CSK 190/12
Dotychczas problematyczne dla podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej było stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 8 listopada 2012r., I CSK 190/12, a także zawarte w wyroku WSA w Opolu z dnia 9 maja 2019 r., II SA/Op 130/19, stanowiące, że „ujawnienie przez jednostkę samorządu terytorialnego imienia i nazwiska osoby, która zawarła z nią umowę cywilnoprawną, nie narusza prawa do prywatności tej osoby, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej”. Należy jednak zauważyć, że w uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy nie wykluczył możliwości ograniczenia udostępnienia ww. danych.
Wskazane zostało, że nie jest wykluczone, aby w określonych sytuacjach faktycznych przetworzenie danych osobowych mogło spowodować naruszenie dobra osobistego w postaci prawa do prywatności, albo wykorzystaniu danych osobowych sprzeciwienia się ochrona prawa do prywatności. Sąd Najwyższy wskazał tym samym, że nie jest możliwe jednoznaczne przesądzenia, czy udostępnienie imienia i nazwiska osoby fizycznej przez jednostkę samorządu terytorialnego narusza jej prawo do prywatności. Zagadnienie to winno być każdorazowo poddane indywidualnej analizie.
Konsekwentną kontynuacją takiej interpretacji przepisu i waloryzacji konstytucyjnego prawa obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej (art. 61 ust. 1 Konstytucji RP) oraz prawa do życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia (art. 47 Konstytucji RP) i zakazu ujawniania informacji dotyczących osoby inaczej niż na podstawie ustawy (art. 51 ust. 1 Konstytucji RP) jest aktualna linia orzecznicza Naczelnego Sądu Administracyjnego. Podkreśla ona priorytet prawa do prywatności wobec prawa do informacji publicznej, jako punkt wyjścia do wyważania relacji pomiędzy tymi prawami na gruncie konkretnych spraw (zob. wyrok NSA z dnia 29 grudnia 2011 r., I OSK 1845/11; wyrok NSA z dnia 14 marca 2013 r. I OSK 620/12; wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2014 r., I OSK 2499/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r. I OSK 1309/17).
wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r., I OSK 1309/17
Aktualnie wskazuje się, że „w sytuacji konfliktu pomiędzy prawem do informacji publicznej, a prawem do prywatności w sprawach, w których o ujawnienie danych osobowych strony umowy cywilnoprawnej zawartej z podmiotem wykonującym zadania publiczne lub wydatkującym środki publiczne należy każdorazowo ocenić, czy ujawnienie takich danych jest koniecznym dla realizacji zasady jawności życia publicznego oraz czy takie ujawnienie nie byłoby nadmierną ingerencją w prawo do prywatności osób podpisujących taką umowę” (tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r., I OSK 1309/17).
Należy zatem pamiętać, że relacje między prawem do prywatności a prawem do informacji publicznej mogą być rozstrzygnięte wyłącznie na gruncie konkretnych okoliczności sprawy.
Kryterium rozstrzygającym jest charakter umowy łączącej podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej i jego kontrahenta. W zależności od rodzaju świadczonej usługi osoba zawierająca umowę cywilnoprawną z organem publicznym może oczekiwać ochrony swoich danych osobowych w zróżnicowanym stopniu. W żadnym jednak wypadku nie zwalnia to organu od ujawnienia kwot środków publicznych przekazanych na jej realizację.
